Perdesiz camdan içeriye sızan güneş ışıkları evin içerisine giriyor ve Astrid’i rahatsız ediyordu. Uykusunun en güzel yerinde olacak şey değildi. Eliyle yatağın sağ tarafını taradı kimse yoktu. Gözlerini açtı ve etrafına baktı. Tuvaletin kapısı açıldı ve dışarı çıkan adamı gördü Astrid. Rahatladı, gitmesinden çok korkuyordu. Yalnız kalmaktan korkuyordu. Adam sevgilisinin yanına geldi ve burnundan öptü kadını.”Günaydın sevgilim.” Diye mırıldandı adam. Gülümseyerek “Günaydın sevgilim.” Diye cevap verdi Astrid. “Aç mısın dışarıda yiyebiliriz.” Dedi Jesse. Dışarı da yemek. Pekte olanaklı bir şey değildi.Astrid adamın onunla dalga geçtiğinden adı kadar emindi. Cebinden beş kuruş parası yoktu. “Dolaptakilerle yetinebilirim.” Dedi kadın gülümseyerek ve sevgilinin dudaklarına bir öpücük bıraktı. Yataktan kalkıp küçük mutfağa gitti. Tek odalı bir evdi burası. Odanın tam ortasından büyük sayılabilecek bir yatak karşısında ise tek kişilik eski bir koltuk vardı. Koltuğun kumaşı yırtılmış içindeki sünger gözüküyordu. Duvarların boyası dökülüyordu, üzerlerinde Jesse’nin çizdiği resimler vardı. Jesse iyi bir ressam ve müzisyendi. Fakat iyi bir işi yoktu arada sırada barlarda çıkıyordu. Zaten çalışmayı da seven biri değildi.
Astrid en az evdeki diğer eşyalar kadar eski olan turuncu buzdolabın kapağını açtı. Dolabın içi kelimenin tam anlamıyla tam takır kuru bakırdı. Dolabın kapağını kapattı. ”Lanet olsun.” Diye mırıldandı. Son zamanlarda fazla küfür eder olmuştu. “Lanet olsun!” diye bağırdı bu sefer Astrid “O lanet olasıca kıçını kaldırıp neden iş aramıyorsun Jesse! Yoksa açlıktan ölmemizi mi bekliyorsun? Bütün gün evdesin!” diye bağırdı. Astrid gerçekten çok sinirlenmişti. Jesse çok sorumsuzdu. Bundan nefret ediyordu. Uzun zamandır karnı doğru düzgün doyamamıştı. Fakat Jesse’yi seviyordu, o yüzden hep susuyordu. Fakat artık dayanamıyordu. Astrid her şeyi geride bırakmıştı Jesse için. Ailesini, arkadaşlarını, hayatını! Astrid varlıklı bir ailenin kızıydı. Ailesi Jesse ile görüşmesini istemiyordu. Klasik zengin kız fakir oğlan olayıydı. Astrid herkesi karşısına almıştı Jesse için ve evi terk etmişti. “İş bulmak çok kolay zaten biliyor musun lanet olası kadın!” diye bağırmıştı Jesse de Astrid’e. Astrid kendini çok kötü hissediyordu. Kırılmıştı, üzgündü. Jesse’nin ona böyle davranmasına alışık değildi. Kavga ederlerdi fakat Jesse hep alttan alırdı. “Pislik herif.” Diye mırıldandı Astrid ağlamalık bir ses tonuyla. Birden parlamıştı ikisi de bunca zamanın hıncını çıkarmaya çalışıyorlardı. Yerde duran paltosunu hızla kapıp üzerine geçirdi ve evden çıktı. Koşarak caddenin karşı tarafına geçti. Gelen taksiye durması için işaret yaptı. Araba önünde durduğunda apartmandan çıkan Jesse’yi gördü. “Astrid bekle!” diye bağırdı adam.
Astrid onu takmadan taksiye bindi hızla. Araba harekete geçince arkada ki camdan Jesse’ye baktı, motoruna binmiş onu takip ediyordu. “Nereye gideceğiz?” diye sordu şoför. “İlerleyin lütfen.” Dedi Astrid. Başını cama yasladı ve dışarıyı seyretmeye başladı. Dışarıda yürüyen insanlara baktı. Kim bilir ne dertleri vardı onlarında. Yüzleri gülüyordu belki de içleri kan ağlıyordu. Astrid’in de içi kan ağlıyordu. Düşüncelere daldı birden. Hata yapmıştı belki de, ailesini karşısına alarak. Jesse’yi seçerek belki de hayatının en büyük hatasını yapmıştı. İlk defa kalbini dinlemişti. Her zaman mantığıyla hareket ederdi Astrid. Fakat konu Jesse olunca duyguları ağır basıyordu. Aşık mıydı gerçekten Jesse’ye yoksa takıntımıydı onunkisi? Yokluğunda hissettiği kocaman boşluk, onu kaybetme ihtimalinin olması yüzünden aklının çıkması. Seviyordu Jesse’yi Astrid bundan emindi. Ama aşk her şeye bedel miydi, yeter miydi? Bunu cevabı kocaman bir hayırdı elbet. Aşk her zaman çare olmuyordu yaşananlara. “Ben ineceğim.” Dedi Astrid paltosunun cebinden çıkardığı parayı adamın eline tutuşturdu ve arabadan dışarı çıktı. Çok daralmıştı, nefes almakta zorlanıyordu. Durdu, bir yere tutundu ve derin nefesler aldı. Yürümeye başladı.
Ormana gidiyordu. Jesse’yle gittikleri ormana. Büyük ve sessiz orman. Ağaçları, çiçekleri ve hayvanları çok severdi Astrid. Eski evinde kocaman bir bahçeleri vardı. Rengârenk çiçekler ekmişti oraya. Birçokta hayvan beslemişti. Özellikle köpekleri severdi ve kuşları. İmrenirdi ufacık bir hayvana çünkü kuş özgürdü, uçabilir, gidebilirdi. Ama Astrid yapamazdı bunu. Gidemezdi, babasının sözünden çıkmazdı. Ta ki Jesse’yi tanıyana kadar. Bütün dünyası değişmişti. Hayata, insanlara karşı gelmeyi öğretmişti Astrid’e. Gülmeyi, eğlenmeyi, hayattan zevk almayı öğrenmişti. Zamanla her şey değişmişti tabii. Mutluluk uzun sürmez, yerini kedere hüzne bırakır.“Astrid!” duyduğu sesle durdu Astrid ve arkasını döndü. Jesse’yi gördü, Jesse de durmuş ona bakıyordu. Hızla koşmaya başladı Astrid. Arkasına bakmadan koşuyordu. Uçurumun kenarına gelene kadar koştu Astrid. Nefes nefese kalmıştı. “Astrid se-, sen n’apıyorsun? Buraya gel hadi, yanıma gel konuşalım.” Dedi Jesse ve Astrid’e doğru bir adım attı. “Gelme, yaklaşma!” diye bağırdı Astrid. Yanağındaki ıslaklığı hissedene kadar ağladığının farkında bile değildi. “Lütfen sevgilim yanıma gel, düşeceksin bak hadi gel buraya.” Diye yalvardı Jesse Astrid’e. Astrid kararlıydı gitmeyecekti Jesse’nin yanına.
Boynundaki haç şeklinde olan kolyeye deydirdi parmaklarını. Astrid inançlı bir kadındı. Bir Protestandı o ailesi gibi. “Aşk her şeyin üstesinden gelir mi Jesse?” diye sordu Astrid. Jesse’nin vereceği cevabı çok merak ediyordu. “Gelmez mi Astrid?” diye sordu oda. Astrid sorduğu soruya soruyla karşılık verilmesini sevmezdi. “Sorumun cevabını bile veremiyorsun Jesse. Ve hayır aşk bazen yeterli olmuyor.” Dedi Astrid. Bomboş hissediyordu kendini. Artık üzülmüyordu, canı yanmıyordu. Hissizleşmişti adeta. “Bizim aşkımız her şeyin üstesinden gelir. Lütfen gel buraya, sakın bir aptallık yapma bebeğim. Eğer atlarsan bende senin arkandan gelirim.” dedi Jesse. Astrid kahkaha attı. “Sen mi? Yapma Jesse ikimizde kendini çok sevdiğini ve asla zarar verecek bir şey yapamayacağını biliyoruz. Sen bencilsin Jesse, bencil.” Dedi Astrid. Jesse her zaman kendi çıkarlarını gözeten bir insandı. Menfaatleri doğrultusunda hareket ederdi. Bu konuda biraz benziyorlardı Astridle. Fakat konu sevdikleri olunca Astrid her zaman canını tehlikeye atabilirdi. “Hoşça kal sevgilim.” Dedi Astrid ve gözlerini kapatarak kendini boşluğa bıraktı. Korkuyla sıçradı yattığı yerden kadın. Yanı başında duran saate baktı 11:35’i gösteriyordu saat. Korkunç bir rüya görmüştü, bir kabus. Kan ter içinde kalmıştı. Yanındaki boşluğa baktı. Hemen yataktan fırladı ve banyoya koştu. İçeride kimse yoktu. “Jesse!” diye bağırdı. “Jesse neredesin?” dedi kadın ve mutfağa baktı orası da boştu. Yatağına oturdu ve başını ellerinin arasına aldı. Birkaç derin nefes aldı. Duyduğu kapı sesiyle kafasını kaldırdı ve sevgilisine baktı. Kalkıp hızlı adımlarla genç adamın yanına geldi ve ona sıkıca sarıldı. Adamın elindeki poşetler yere düştü. Bir an tereddüt ettikten sonra oda genç kadına sarıldı. “Seni çok seviyorum.” Diye mırıldandı kadın.
[size=xx-small]
farklı bir sitede kullanmıştım.[/size]
Konu: Bellatrix Editta Dorléac 
Salı Ocak 24, 2012 1:18 pm
