Ortaklık? Sen ve ben.

Ahh, New York… Doğduğu, büyüdüğü, aşık olduğu ve şimdi hayallerinin işine sahip olduğu şehir. Hayallerini büyütüyordu burada. Harvard’dan mezun olduktan sonra bir süre gününü gün etmişti, Rusya’ya dönmesini geciktirecek her şeyi yapmıştı. Fakat, bir sabah aldığı telefonla kesin emir verilmiş ve eğer orada iş bulamıyorsa dönmesi gerektiği söylenmişti Büyük Praskovya tarafından. Viktorya bir süre uçak bileti bulamıyorum gibi bahaneler uydurduktan sonra bir sabah aldığı telefonla her şey değişmişti. New York Times Baş Editörü Elizabeth aramış ve ona iş teklif etmişti. Kendisini bir süre naza çektikten sonra yelkenleri suya indirmiş ve yeni işine merhaba demişti. Rusya’ya ilelebet elveda demişti. Elbette yuvasını özleyecekti ama burada çok daha rahattı. Etrafta güzelliğiyle çok dikkat çekiyor, aksanlı İngilizce’sinin de yardımıyla ilgi odağı halini alıyordu. Otelden çıkarken her zamanki ışıltılı görünümünü yakalamak adına nar çiçeği topuklularını tercih etmiş, ten rengi elbisesiyle bu hareketi biraz olsun bastırmıştı. İlk defa arabasını tercih etmedi ve taksiye bindi. Uzun zamandır takip edildiğini hissediyordu. Sanki sürekli olarak birileri vardı arkasında, başını çevirdiği anda karanlığa karışıp gidiyorlardı. Genç kadın taksiciye ücretin üstüne bahşişi de ekleyerek indi ve ofisine doğru topuklarını vura vura çıkmaya başladı. Herkes bir işle uğraşıyordu ve telefonlar susmuyordu, bu havayı çok seviyordu! Tam olarak ait olduğu yer bu dünyaydı. Tabii biraz daha adaletli hale gelmesi gerekiyordu.

Odasına geçti ve her zamanki olağan işlerine başladı. New York’un her yerine yaydığı küçük ajanlar gibi ona haber toplayan muhabirleri arandı, zengin ailelerden bir iki tanesi arandı ve gönülleri alındı. Sevdiği birkaç mağazadan gelen hediyeleri kabl etti ve daha sonra – her gün aynı saatte bunu yapıyordu- eline kahvesini aldı ve odasındaki camın önüne geçip şehri seyre daldı. Bir süre kendisini düşüncelerine kaptırmış şekilde dururken kapının çalmasıyla kendisine geldi. Sekreteri en şirin ses tonuyla onu rahatsız ettiği için özür dileyip bir misafiri olduğunu söyledi. Viktorya misafirlere alışıktı fakat gelen bu beyefendiyi daha önce hiç görmemişti. Ona doğru yürüdü ve nazikçe elini sıkıp hoş geldin dedikten sonra oturması için beyaz koltuklardan bir tanesini gösterip masasına geçti. “Size nasıl yardımcı olabilirim Bay.. ?” İsim sormanın en kibar yolu buydu herhalde yeryüzünde… Yüzüne düşen bir tutam saçını arkaya attıktan sonra ellerini masanın üzerinde kavuşturdu ve karşısındaki yabancıyı süzmeye başlamıştı. Dış görünüşü itibariyle bakımlı denilebilirdi. Viktorya’nın en çok dikkat ettiği şey; dış görünüş. Bu yönden genç kadının güvenini kazanmıştı adam.

Karşısındaki yabancıyı temkinli bir şekilde süzüyordu. Adamın gözlerine bakarak kişilik tahminleri yapıyordu ama bakışları sert değildi, aksine gayet misafirperver bir şekildeydi. Rus kanının ona kattığı sertliği yıllar boyunca yumuşatmayı ne kadar başardıysa bakışları da o kadar yumuşayabilmişti işte. Joseph Santino… Hafızasını yokladı bir süre, ama bu isimde hiç kimseyi tanımıyordu. Daha önce bir kez bile duymuş olsa hatırlardı ama hatırlayamıyordu. Geç adamın odasıyla ilgili iltifatları karşısında nazikçe gülümsedi. Hala konuya gelmediğini hissediyordu, sanki söyleyecekleri çok derin şeylerdi… Adamın asmaya koyduğu belgeleri incelemek için leopar desenli gözlüğünü aldı ve taktı. Açtığında sanki kendi geçmişine bir pencereden bakıyormuş gibi hayretlere düştü. Şok yaşıyordu adeta. Uzun süredir hissettiği o izlenme, sürekli peşinde birilerinin olduğu hissi. Demek bu adammış. Öfkeyle koyulaşan gözlerini kaldırdı ve direk olarak Joseph’e bakmaya başladı. Her ne kadar teklifi mantıklı olsa da onu bir gölge gibi sürekli takip etmesi kabul edilemezdi. Sert hareketlerle ayağa kalktı ve kapısına doğru gidip iyice kapattı. Dışarıya hiçbir ses geçmediğinden nihayet emin odluğunda adamın tam karşısına oturdu. Bir süre sessiz bir şekilde adamı süzdü, söyledikleri gerçekse Viktorya’nın tam da aradığı gibi bir kuruluştu. Peki ya değilse? Adam sadece onu kullanmak istiyorsa… İşi sayesinde kurduğu tüm o bağları birer birer yok etmeye çalışan bir adamsa.

Dalgalı kestane rengi saçlarını bir omzunda topladı ve derin bir nefes aldı. Öfkeyle bir karar almamalıydı. Zira, bu adam eğer güvenini kazanırsa –ki büyük ölçüde başarmıştı bunu- ortaklıkları ikisinin de çıkarına olacaktı. “Bay Santino, bana teklif ettiğiniz şey çok cazip. Lakin, beni saçma sapan bir ajan gibi takip etmeniz hiç hoşuma gitmedi.” Asla uygun, kadife bir ses tonuna sahip olamamıştı. Rus kanının kattığı o sertlik sayesinde sesi her zaman olması gerekenden daha sert, daha oturaklı çıkıyordu. Babası onun bu halini görse kahrından ölürdü herhalde. Aile şirketlerinde yönetim kadrosuna dahil olması için onu yurtdışında okula göndermişlerdi ve şimdi onun yaptığı; daha amacının bile ne olduğunu bilmediği bir ağ’a katılmayı düşünmekti. Fakat, bundan dolayı bir an bile pişmanlık duymuyordu. Hayallerinin peşine düşmek, onları bırakmamak suç olmamalıydı. Yıllardır süregelen bazı şeyleri bozmak da hayat değildi onun için. Hayat, duvarlarını kendin ördüğün bir duvardı… Son zamanlarda gördüğü tüm usulsüzlüklere karşı durmayı ancak bu şekilde başarabilirdi. “Peki, ben size nasıl inanabilirim ki? Gerçek adaleti getireceğinize? Ya siz, şuan hüküm süren ailelerden daha berbat birisiyseniz…” Haklı gerekçelerini sıralarken sesi alaycı bir tona bürünmüş yüzü, o çok bilmiş havasını almıştı... Bir anlığına konuşmadan sıyrılıp o bildik Vicky olduğunda misafirine hiçbir şey ikram etmediğini fark etti. Masasının üzerinde duran kırmızı telefona sarıldı ve asistanından iki adet kahve rica etti. "Umarım kahve içersiniz... Sohbet uzayıp gidecek gibi duruyor ve ben bir şey içmeden konuşamam." Güzel gülümsemesi bir anlığına yüzünde ışıdı ve hemen silindi. Yeniden iş konuşurkenki mimikleri geri gelmişti, resmiyet içeren o mimikler...

Sessizlik ve ciddiyetle adamın dediklerini dinliyordu. Her sözünü, mimiğini aklına kazırcasına dikkatli bir şekilde inceliyordu onu aynı zamanda. Aklından yüzlerce düşünce geçiyordu. Adeta ışık hızında gelip giden bu düşünceleri yakalayıp üzerlerine kafa yoramıyordu. Zira, duyduğu sözler karşısında şaşkına dönmüştü. Bir adam hem nasıl oluyordu da hem adaleti sağlamak istiyordu hem de adaleti yakop yıkan adamlarla birlikteydi. Söyledikleriyle beraber haklı gerekçeleri olduğunu kanıtlamıştı ama yine de bu kabul edilemez bir şeydi. Deri koltukta hafifçe geriye yaslandı. Rusya’dan niye kaçmıştı? Ailesinin pis işlerine bulaşmamak için… Ve şimdi o pis işlerin tam ortasına girmek üzereydi. İstiyor muydu? Evet. Dünyaya adaleti geri getirmeyi öyle çok istiyordu ki, yaradılış gayesi olarak görüyordu bunu.

Bir elini yumruk yapıp çenesine dayadı. Gözlüklerini çıkardı ve masasının züerine bıraktı yavaşça. Kahvesinden bir yudum daha alırken söyleyeceklerine son şeklini veriyordu. Zihnindeki düşünceleri toparlayıp anlamlı birer cümle haline getirmek oldukça efor sarf etmesine sebep oluyordu. “Corleone ailesinin namını ben bile işitmiştim, köklü ailelerden. Fakat, benim anlayamadığım nokta siz neden bu aileyle çalışıyorsunuz.” Ciddi yüz ifadesi konuşurken sesinin de kattığı havayla birleşince oldukça sert bir görünüm kazandırıyordu ona. “Vefa borcunuz olduğunu söylediniz. Bu borcu ödemenin farklı bir yolu yok mu? Açıkçası, ben bu tip aileleri de onlarla iş yapmayı da sevmem.” Biten kahvesinin yer aldığı fincanı kahverengi sehpaya yavaşça bıraktı ve tam söze başlayacakken bir an durdu. Düşündü, bir sürü soru vardı aklında ama bunlardan en mantıklı ve yerinde olanı seçmesi gerekiyordu. ““Tamam, her şeyi kabul ediyorum diyelim. Benim yardımıma neden ihtiyaç duyasınız ki? Ben gayet basit bir editörüm.” Mütevazılık yapıyordu, elbette basit bir editörün çok daha fazlasıydı o. En basistinden iş ilişkilerinde inanılmaz becerikliydi. Kısa zamanda New York sosyetesinin gözbebeği haline gelmişti. Ünlülerle arasından su sızmıyordu ve neredeyse giremediği, davet edilmediği parti yok gibiydi. Bunu kendisi başarmıştı, Elizabeth’in yardımıyla. Eğer, o bu iş fırsatını Viktorya’ya sağlamamış olsaydı, şimdi Rusya’da muhtemelen evinde oturuyor olurdu.

“Şunu da belirtmeliyim ki; peşime adam takmanız hiç hoş değildi. Bir bayanın özel hayatını gözetlemek hiç yakışık alır bir davranış değil.” Latife tadında bu sözlerle ortamın havasını biraz olsun ısıtmak niyetindeydi. Joseph gözüne girmişti. Tüm kartlarını açık oynaması, blöf yapmıyor olması da takdire şayan bir davranıştı. Viktorya’nın zaten saklayacak bir şeyi yoktu, her şeyi biliyordu adam. Güzel gözleri bus efer biraz daha sıcak bir fiadeye bürünmüştü. Ortaklığa sıcak baktığını öcnelikle davranışlarıyla belli ediyordu. Adalet için savaşmayı göze alacaksa eğer bu yasadışı olsa da sorun değil. Yasalar onlara bu imkanı vermeliydi ama görünene o ki, ülkeyi yöneten yasalar değildi… “Bakın bay Santino, her şeyi dürüstçe bana anlatmanız oldukça hoşuma gitti. Siz benim hakkımda kabarık bir dosyaya sahipken benim yanlızca sizin isminizi bilmem biraz nasıl desem… Adaletsizlik olurdu.” Hafifçe gülümsedi ve ardından devam etti, “Ayrıca, teklifinize sıcak baktığımı söylemezsem olmaz… Size tek bir sorum olacak; eğer bu ağ ortaya çıkarsa Corleone’lerin size yapacakları hakkında bir fikriniz var mı?” Bu ailelerle şaka olmayacağını herkes çok iyi biliyordu. Hele ki Corleoneler… Onların yakınında bile olmak istemezken Joseph’e yapacağı yarıdmlarla onların tam içine girmiş olacaktı. Güzel gözlerini adama dikmiş, onu süzüyordu.