Kaçak

Sofia'nın sağı solu belli olmazdı. Her an bir delilik yapıp, saçma sapan sonuçlara sebebiyet verebilirdi. O silahı kullanabilirdi ancak Paolo'yu vurma ihtimali çok düşüktü. Bu riske girip belindeki silahı yavaşça çıkardı. Odadan ayrılırken her ihtimale karşı silahın emniyetini açmıştı. Silahı yüzünün hizasına getirerek bir kaç saniye inceledikten sonra hemen yanındaki masaya yavaşça bıraktı. Arından ellerini iki yana açarak kendi etrafında bir tur döndü. Bu silahsız olduğunu Sofia'ya göstermek içindi. Aslında bu yaptığı bir risk sayılmazdı. Sofia'nın onu vurma ihtimali o kadar düşüktü ki... Ah şu yalancı Sofia, silahla sadece kendini kandırır. Yinede bu eşsiz güzelliğin nişan alma yeteneği hiç fena değildi. Hatta bir çok kişiyi çabucak alt edebilirdi. Bunu aklından çıkarmamalıydı.

Sofia'nın yerine oturmasının ardından baş parmaklarını pantolondaki kemer yuvalarına sokarak yürümeye başladı. Sofia'ya yaklaştıkça enfes kokusu buram buram her yanı sarıyordu. Güzel bir kız, etkileyici, yetenekli ama ne yazık ki yalancı.. Çok kötü. Sofia'nın konuşmasını dinlerken aklından bunları geçirip duruyordu. Hala Michael'in kızı olduğunu söylüyor. Ona milyonlarca kez dedim niye hala ısrar ediyor ki. Ses tonunda ki öfke git gide katlanırken o soru gelmişti. *İstememek ha? Ahahah* diye iç geçirdi. Ardından derin bir nefes alarak bakışlarını önünde duran Da Vinci portresine dikti. "Öncelikle bir dişi olduğunu ve kurallarımızı bilmen gerek. Ne hakla Don olacağını düşünebilirsin ki? Hadi bunu aştın diyelim. Peki bu bitmek bilmeyen yalanlar signora? Seni istememizin nedeni gayet açık değil mi? Ben daha etkileyici bir şeyler istersin sandım. Mesela viski" kahkaha atarak tabloyu incemelee devam etti.

Bu aşağılık adamın onu ne diye yalancılıkla suçladığını merak ediyordu Sofia. Ama öfkesini belli etmemeye söz verdi kendi kendine. Şu an bir içkiye ihtiyacı vardı ama sadece dişlerini sıkmakla yetindi. Bu herifin babası, Don Michael'in ilk yıllarında onu Barzini'ye satan aşağılık herifin tekildi ve şimdi bu adam Sofia'yı yalancılıkla suçluyordu. Güldü Sofia. Gülüşü isterik ve ürkütücüydü. Silahlarını yere bıraktı ve düşüşlerinin çıkardığı mekanık sesi dinledi. Ayağa kalktı usulca. Tessio'nun arkasına geçti. Şu an istese boynunu bir kürdan gibi kırabilirdi ama yapmayacaktı. Adamın vücudunu baştan aşağıya süzdü. Consigliori değil manken olmalıymış dile düşündü, yazık olacaktı. Hiç tereddüt etmeden fısıldadı. Sesi insanın kanını donduracak kadar kayıtsızdı. 'Vittorio öldü Paolo. Clemenza'nın senin ona yedirdiğin paralardan haberi var mı? Sanmam.' Genç adam şaşırmışa benziyordu. Sofia onunla duvardaki Da Vinci tablosu arasına girerek kollarını kavuşturdu. Alev alev yanan gözlerle Tessio'ya baktı. 'Durma. Git patronuna bildir. Tattaglia'ların bir Caposunun da bir kaç saat önce öldüğünü söylemeyi unutma.' Yüzü nefretle buruştu. 'Hanginiz bunları yapabildiniz ha? Erkeğim diye dolaşan hanginiz? Ben başardım. Hanginiz benim yaptıklarımı yapabilirdi? Ben yaptım. Hepinizin Appollonia'dan haberi var ama yok sayıyorsunuz. Beni yok sayıyorsunuz! İzin vermeyeceğim Paolo. Hakkım olanı alacağım. Sana tavsiyem, kendini çok kaptırma iktidar hayallerine. Her ne kadar belli etmese de Clemenza bile benim yanımda. Omerta'yı kendi çıkarınız için kullanmayı pahalıya ödeyeceksiniz böyle giderse.'

Genç kadının sözlerini şaşkınlıkla dinliyordu. Elinden geldiğince bunu hareket ve mimiklerine yansıtmaması gerekiyordu. Sofia'nın eline hiç yoktan koz vermek olmazdı. Sofia son görünene nazaran daha da özgüven sahibi olmuş gibiydi. Kararlı ses tonu, alev alev bakan gözleri, hiç takılmadan, teklemeden konuşabilmesi... Açıkçası Paolo etkilenmiş ve aynı zamanda söyledikleri konusunda şaşkına düşmüştü. Yinede Paolo, uykusuzluğun verdiği saçma özgüveniyle bir gıdım bile korkmamıştı. Sofia sözlerini bitirdiğinde *Ha, bravo.* dercesine gözlerini kadının gözlerine kilitlemişti. Bir süre gözlerini ayırmadan bekledikten sonra Sofia'nın karşısında bir buz dağı gibi dikilivermişti. "Pekala, signora."

Umursamazca bu tavrının Sofia'da yaratacağı etki hiç önemli değildi. Önemli olan burada konuşulan her ne olursa olsun Paolo bunlardan korkmayacaktı. Büyük hedefine ulaşma macerasında izlediği yolda korku ve acizlik asla barınamazdı. Küçük bir kırıntısının dahi bulunması günahların en büyüğü olacaktı. Yinede kendini istediği seviyeye getirememesi sinirini hoplatsada bunu zamanla aşacağını biliyordu. Sadece biraz daha zaman... Sadece biraz daha...

Oluşan bu buz kütlesini çözme işini karşıda ki kadından beklemiyordu elbet. Ani bir hareketle arkasını dönüp bir kaç adım ötedeki bara yönelmişti. "Sanırım Jack Daniel's. Değil mi?" Arından kısa süreli bir gerinme ve şişeye uzanış. İki bardak, iki parmak kalınlığında viski ve ikişer buz... Leziz. Bunun uykusunu açacağından şüphesi yoktu. Bardakları alıp Sofia'nın yanında ki koltuğa oturdu ve viskilerden bir tanesini Sofia'ya uzattı. "Al işte, bak seni görüyorum." tek hamlede viskiyi dikerek suratını ekşitti. "Aah, insanı kendine getiriyor. Şimdi sana gelelim. Bir kıza göre gerçekten iyisin. Bazen Michael'ın kızı olduğunu ciddi ciddi düşünüyorum. Ama bu... Gerçekten beni enterese etmiyor. Bu koşullar içinde Don olacağım diye yırtınman. Fakir cesareti. Hani şu evsiz olanlardan."

Tessio'nun uzattığı bardağı, yüzünde anlamsız bir gülümsemeyle aldı ve onun koltuğa yerleşmesini izledi. Bir süre daha ayakta kalıp Tessio'nun saçmasapan sözlerini dinledikten sonra sandalyeyi genç adamdan yana çevirerek oturdu. Viskiden nefret ediyordu. Sonradan görme İtalyanlardan da öyle. Yine de kadınlara özgü zarif bir yudum aldı içkisinden. Yüzünü ekşitti, adettendi.

Tessio bir bakıma haklıydı. Yıllardır süregelen Omerta'ya karşı gelip Don olmak istiyordu ama bunun için ne kadar şansı vardı? Elinde sadece babasından miras kalan keskin zekası ve ihtirası vardı. Oysa karşısında koskoca Corleone ailesi vardı , onu sürekli gözetim altında tutacak biriyle evlendirecek ve yeteneklerinin çürüyüşünü gün be gün izleyeceklerdi. Babasının koltuğu ise hainlere, yobazlara kalacaktı. Hiç bir zaman şükretmekten çekinmeyen Sofia, bugün erkek doğmayı dilemişti.

Viskiden bir yudum daha aldıktan sonra gülümsedi. Tıpkı bir Don gibi yumuşacık bir sesle sordu: 'Peki ne öneriyorsun Paolo? Babamın erkek evladı yok. Ben de başa geçemeyeceksem kim geçecek? Sakın Clemenza deme, yakında öleceğini biliyorsun. Öyleyse kim?' Paolo'nun bu iş için kendisini düşündüğünden adı gibi emindi.

Sofia'nın böyle ciddi bir konuşmaya girmesi tahmin edilemezdi. Bazı şeyleri kavrar gibi görünsede hala ağız aramaktan vazgeçmeyen bir kız vardı karşısında. Paolo don olmak istiyor olabilirdi ama o bile hala tam olarak yeterli olmadığını düşünüyordu. En doğru zamana kadar beklemeliydi ve o zaman gelene kadar önüne çıkabileceğini düşündüğü herkesi çekmeli gerekiyorsa yok etmeliydi. Bunların arasında Sofia yoktu, olmayacaktıda. Sofia'nın tehlikeli bir kız olduğu aşikardı fakat Paolo'ya zarar verecek kadarda aptal olamazdı. Sofia'da dahil, her kim olursa olsun şuanda birleşmiş milletlerde daha iyi bir consigliori bulmaları imkansıza yakındı. Bundan Sofia'nın haberdar olduğunu çok iyi biliyordu. O yüzden çok rahat ve umursamazdı. Üstelik Sofia ona tehdit olamazdı.

"Muhtemelen kendi adımı vereceğimi sanıyorsun ha? Durumu sana şöyle özetlemem gerekecek. Bu bir savaş ben dahil ailedeki herkesin o koltukta gözü var. Bunu düşünecek olursak tek başına hareket etme. Hoş, seni yanına alacak kimse yok sanırım" Kahkaha atarak keyifle arkasına yaslandı. Kızın buna bir cevabı olduğu belliydi ama hiçbir hareket, söz onun düşüncelerini ya da duygularını değiştiremezdi. Belki Sofia'ya olan nefretini arttırabilirdi ki bu hoşuna giderdi. Gerçi Don olma mücadelesinde bir kız ile rakip olmak... *Eminim diğerleri kahkahalara boğulurdu* diye iç geçirdi merakla kızın cevabını beklerken.

Paolo'nun küstahlığı onu gittikçe öfkelendirmekle kalmıyor, onu küçümsemesi de komiğine gidiyordu. Çünkü bir insanın kaybedecek hiç bir şeyi olmayan ve bazı 'meziyetleri' olan birini rakip olarak küçümsemesi kaybetmenin yarısıydı. Bu kadar başarılı bir consigliori neye güvenerek böyle bir hata yapıyordu? Sofia gülümsedi sadece. Bu ne sinsice bir gülüştü, ne de buruk... Sadece sanki öğreneceği çok şey olduğunu söylercesine bir gülüştü o kadar.

Elindeki bardağı Paolo'nun önüne koydu ve tekrar sandalyenin yanına gitti. Yere koyduğu luparayı alıp sanki eski bir dostla buluşmuş gibi okşadı ve gülümsedi. Gitme vakti gelmişti. Bu adamla anlaşma şansının olmadığını biliyordu. Giderayak onun gözünü açmalı mıydı? Belki biraz kuşku düşürebilirdi içine. Her şeye rağmen ondan iyi consigliori bulmak zordu. İhanetinin ailedekiler tarafından bilinmemesini umdu, zira asla affedilmez günahlardan biriydi. 'Evinde lupara taşıyorsun...' diye söze başladı. 'Eminim nerden geldiğini bile bilmiyorsundur. Tessio'nun olsa gerek bu silah.' Luparayı saygıyla aldığı yere koldu. 'Benim geldiğim yerde, Paolo, düşmanın karınca bile olsa küçümsememelisin derdi bir paisan. Ama sana işini öğretmeyeceğim. Sadece...' Duraksadı ve gülümsedi.' Sadece Clemenza'nın neden beni sağ ele geçirmek istediğini bir düşün. Ayrıca...' Sandalyenin yanında kendi silahını aldı ve beline taktı. Ardınndan Paolo'nun omzuna dostça vurarak 'Ben anisetti içerim, viski değil. Baban da çok severmiş zamanında.' Ve elini kolunu sallaya sallaya çıktı daireden. Bir kaç dakika sonra Mustang'ın motorunun sesi duyuldu ve uzaklaşarak kayboldu.

SON