Kolombiyalıların Uzaklaştırılması

Caporegime Rp Puanı : 90 Mesaj Sayısı : 10

-

Kolombiyalıların Uzaklaştırılması 4143_1268847198_100_100

Kurgu : Kolombiyalıların Yunan Mahallesini istemesi ve Joseph Santino'yu araçı edinmeleri

Kişiler : Joe Barbaro ve Joseph Santino

Mekan : Sparks Steak House (Restorant),Staten Island

Zaman : 13.30

Sparks Steak House, çok nezih bir İtalyan lokantasıydı. Bir çatışmanın çıkması yada birinin vurulması imkansızdı. Giriş kapısı ahşaptı, giriş kapısının ortası oyulmuş ve içine bir cam yerleştirilmiş, camdan bakınca içerisi bulanık bir şekilde görülebiliyordu. Kapının ardından geçince içeride siyah bir ceketin üzerine beyaz gömlek giymiş garsonu andıran bir görevli açık kahverengi eski ama parlatılmış ahşap bir masanın üzerindeki yeni telefonlardan biri yanında dikilmiş bekliyordu. Masalar hiyeraşik bir şekilde dizilmiş genelde Restoranın cam tarafına bakan yerlerde önemli insanlar oturuyordu. Barbaro böyle şık yerlere sık gitmezdi. Ancak: Önemli iş görüşmelerinde burayı tercih ederdi. Masalar daire şeklinde idi. Masalar birer noktalı kağıt gibi yerleştirilmişti. Her masanın üzerinde çok şık bir vazonun içerisinde al renginde 2 gül konulmuştu. Barbaro genelde bu seferde yaptığı gibi gülleri kaldırtırdı. Çünkü, güllerden pek hoşlanmazdı. Lokantanın içerisinde hoş bir gül kokusu vardı. Barbaro daha çok viskiden hoşlanırdı. Çünkü viski ona huzur verirdi. Her ne kadar ertesi sabah başı ağrımasına rağmen buna değdiğine inanırdı. Küçük camdan olan bardağında 15-20 yudumluk viskisinden ilk yudumunu alırken işportacı takım elbiseleri ve siyah yumuşak derili ucuz kunduraları (Eski bir kundura) ile içeri 1 grup Kolombiya'lı girdi. Barbaro o an sahte bir gülümseme takınarak hafifçe sağ elini kaldırarak selam verdi onlara. Arkasından tanıdık bir yüz daha içeri girdi.

Caporegime Rp Puanı : 98 Mesaj Sayısı : 81 Yaş : 33

İş görüşmelerinden nefret ederdi. Fakat görevlerinden biri de buydu. Sıkıcı iş görüşmelerine gitmek ve gereken ne ise onu yapmak. Lanet Kolombiyalılar için aracı olacaktı. Clemenza ile konuyu konuşmuştu az çok ne yapması gerektiğini biliyordu. Bu nedenle Joe Barbaro içeri girerken o hala arabasında oturmuş üstünü başını düzeltiyor aynı zamanda etrafı kolaçan ediyordu. Restorantta güç kullanılması hemen hemen imkansızdı; ama işler umulduğu gibi gitmezse birkaç suikastçının civarda dolaşabileceği ihtimali yüksekti. Bu nedenle bazı gölgeler sinmişti ara sokakların sıradan yerlerine. Joseph önemli işlerde adamlarını etrafa salmazdı. Çok az kişi yakınında durur. Geneli etrafta hayalet gibi dolaşırdı. Kimin nereden çıkacağını bazen kendisi bile bilemezdi. Gülümsedi elinde olmadan. Aslında onlar ufak istisnalardı. İşlerin karışması durumunda onların yardımı büyüktü. Gerçi hayaletlerini bu bölgeye sokmak zordu. Tatalligaların bölgesinde bir avuç corleone ne ironik ama! Sokağı iyice süzdü genç adam. Ne kadar şüpheli adam var, yollar hemen hemen her şeyi zihnine kazıdı. Eski alışkanlıklarını kullanmak hayati derecede önemliydi. Bu işte dikkat çok önemliydi. Dikkati yitirirsen bir kere sonun kurşunun ucu olurdu. Kolombiyalıların geldiğini görünce aracından indi ve yüzünü yalayan sonbahar havasına minnetle baktı. Seviyordu hafif esintili havaları.

Kolombiyalılara selam vererek aslında içten içe küfrediyordu onlara. İğrenç uyuşturucu kaçakları! Bir kısmını yok etmeyi çok istiyordu ki işleri istediği gibi giderse bunu yapabilirdi de. Zoraki selamında ise kirlendiğini hissetti ufacık bir süre. Lüks kokan mekana memnuniyetsiz bir ifadeyle bakarken saatini kontrol etmeyi unutmadı. Bu sıkıcılıktan hemen kurtulmak istiyordu ki iki tane goril gibi herif dikkatini çekti. İkisi de sert bir şekilde kendisine bakarken Joseph Kolombiyalı ayılara gülümseyerek selam verdi. Akıllı biri o selamın içinde dalga geçmenin olduğunu anlardı; ama bunlar hiçbir şey anlamayacak kadar morondu galiba. Masaya geldiklerinde Joe’ye resmi bir şekilde selam verdikten sonra yerine oturdu ve masadakileri izlemeye koyuldu. Davetkar bir şekilde Kolombiyalılar ile Joe’ye baktı. Birinin konuya girmesi gerekiyordu. Bir arabulucu olarak ne kadar az konuşursa o kadar iyiydi. “ Artık iş konuşmanın vakti geldi mi? “

Caporegime Rp Puanı : 90 Mesaj Sayısı : 10

“ Artık iş konuşmanın vakti geldi mi? “

Barbaro bunu duyunca daha ciddi bir şekil aldı ve yüzünde küçük bir gülümseme belirdi. Kolombiyalılar'da benzeri bir şekilde kötü ve çürümüş dişlerini gösterecek kadar bir gülücük attılar. Barbaro Kolombiyalılar'dan birine yönelerek eleştirel bir alaycılıkla " Dişlerindeki çürükler beynine kadar vardı mı ? Yoksa sadece ağzının etrafındalar mı ? Burada çocuklar var ve s*k yemiş ağzını görmek istemiyorlar." dedi. Kolombiyalılar ağızlarını hemen kapadılar. Ve Barbaro'ya kötü bir şekilde bir bakış attılar. Ancak Barbaro bunu hiç aldırmadı ve ciddiyetini bozmadı. Barbaro Kolombiyalılar'dan daima nefret etmiştir. İtalyanlar'ın aksine görgüsüz ve düşüncesiz olduklarını düşünmektedir. Tattaliga'nın eski günlerine dönmesi gerektiğini düşünüyordu. Patronu normalde buraya onu pazarlık yapmak için göndermişti. İrlandalı ve Rus çetecilere vermedikleri Bölgeleri şimdi Kolombiyalı serserilere veriyorlardı. Şu an Joe kendini bir yol ayrımında hissediyordu eğer Kolombiyalılarla pazarlığa otururlarsa bölgenin tamamı yada çoğu onların olacaktı. Onlara geriye küçük esnaf bile kalmayacaktı ama eğer bölgeyi vermezse aile bütünlüğünü koruyacaktı ama patronuna karşı gelmiş olacaktı sırf bu yüzden Patron onu temizleyebilirdi. Şişman bir Kolombiyalılı'nın düşüncelere dalmasına gülüşü üzerine kendine gelir. Yüzünü benzeri bir ifade ile Santino'ya çevirerek ciddi bir tavırla " Yunan Mahallesinden söz ediyorduk. Devam edin. " İtalyan bir garson masaya yaklaşarak ne istediklerini sorar ve Barbaro her zamanki gibi " Viski "der ve Kolombiyalılar lüks bir yerde ne içeceklerini bilemedikleri için " Bizde viski alalım. " Bozuk bir Kolombiyalı ağzıyla garson Santino'ya döner ve " Siz ne isterdiniz efendim ? " diye sorar.

Caporegime Rp Puanı : 98 Mesaj Sayısı : 81 Yaş : 33

Yanına gelen garsona cevabı oldukça netti. " Viski! " Tadını severdi o içkinin ki kolombiyalıların sırf ortama ayak uydurmak için böyle söylediği ortadaydı. Adam yanlarından gittiğinde yunan mahallerini düşünüyordu. Kendi çıkarları bile olmayan bir işe girmişti aslında bu normalde canını pek sıkmazdı; ama söz konusu Tatalliga'lar olunca işin rengi de değişebiliyordu. Parmaklarıyla masada ufak bir tembo tutarken Joe'ye kısaca bir göz attı. Bu adam sinirden konuşamazdı. Muhatapların ise bir şey bildiği yoktu. Başına giren ufak ağrıyı önemsemezken dudaklarını araladı. " Yunan mahaleleri, her ne kadar rakibimiz olsa Tatalliga'ların kontrolündeydi bugüne kadar. Ayrıca bölgelerinde bir nebze de olsa hassasiyetlere uygun davrandıklarını söyleyebilirim. " Masadakilerin tepkilerini tartmak için susunca içkileri de önlerine geldi. Bir yudum alırken zaman kazanan Joseph kaldığı yerden devam etti. " Siz kolombiyalılar çıkmış şimdi orada hak idda ediyorsunuz, peki aynı hassasiyetin geçerli olacağı hakkında ne diyebilirsiniz? " Meraklı gözlerle onlara baktı. Bu heriflerin ne derece pislik olduğunu gayet iyi biliyordu. Arada sırada Joe'ye de kayan bakışlarıyla cevabı bekledi.

Caporegime Rp Puanı : 90 Mesaj Sayısı : 10

"
Siz kolombiyalılar çıkmış şimdi orada hak idda ediyorsunuz, peki aynı
hassasiyetin geçerli olacağı hakkında ne diyebilirsiniz? "

Barbaro bunu duyunca aşşağılayıcı duruşunu daha ciddi bir hal aldı. Gerçekten Yunan mahallesini temiz olması için bir hassasiyet gösterdikleri doğruydu. Kolombiyalılar bunu duyunca yüzlerindeki gülümseme anında kayboldu. Ve aralarında İspanyolca bir-iki şey fısıldaştılar. Barbaro bu fısıldaşmaları bilirdi. Bunlar (Planlar beklediğimiz gibi gitmedi bunları nasıl indiririz ?) konuşmalarıydı. Bu sırada Joe gerginliğini belli etmemek için viskisinden bir yudum aldı ve sarsıldı. Bardağı hızlı bir şekilde masaya çarptırtdı. Ve bardak alt kısmından çatladı. Bu yüzden lokantadaki çoğu kişi Barbaro'ya baktı. Bu sırada garson oradan geçiyordu. Joe garsonu çağırdı ve 1 bardak viski daha istedi. Bardağı sertçe masaya vurduğunda Kolombiyalılar konuşmalarını aniden kestiler ve bir tanesi yüzünde korkuyu belli eden bir ifade ile sarsıldı. İri yapılı bir Kolombiyalı sert bir tavırla "Bu saçmalıklara ayıracak vaktim yok!" dedi ve başka bir Kolombiyalı oradan benzeri bir tavırla "Yunan mahallesine iyi bakıyor olabilirsiniz ancak mahallenin yapı taşını (Malzemeler) biz oluşturuyoruz. Bu yüzden orasının bizim olması bizim hakkımız." dedi. Barbaro bunu duyunca çok kötü bir bakış attı. Kolombiyalıların birkaç kamyonu oradan geçiyor ve Yunanlıların Amaleliklerini yapıyorlar diye orada hak iddia etmelerini saçma buluyordu. Bu sırada o kamyonları gören Kolombiyalılar'ın yüzünde bir gülümseme oluştu. Joe sinirlenerek "Bir kaç iş yaptınız diye sevinmeyin!" ekliyerek "Artık şu iş görüşmesini bitirelim. Yoksa ben bitireceğim." dedi.Artık o yol ayrımından dönmüştü patronun dediğini yapmamayı seçecekti bu konuşmadan sonra rütbesinden alınabilir yada vurulabilirdi. Ama herşeyi aile için yapmıştı derin bir nefes aldıktan sonra bu düşüncelerden sıyırılarak Joe Joseph'e dönerek. "Bu saçma elemanların aracılığını yapmak sana uygun bir şey değil." diyerek viskisinden bir yudum aldı.

Caporegime Rp Puanı : 98 Mesaj Sayısı : 81 Yaş : 33

Sinirli meslektaşına ufak bir göz atarken sıkkın bir şekilde iç çekti. Hem kolombiyallardan hem de tatalligalardan nefret ediyordu. Hoş bu dünyada anlaştığı çok az insan vardı. Fakat italyan dayanışması dedikleri bu olsa gerekti. Baba tarafının kanı içinde bir yerlerde kıpırdanırken hafifçe gülümsedi Joe'ye. Bu gülümsemesinde sakin ol dercesine yatıştırıcı bir hava varken aynı zamanda belli bir soğukluk da yerini koruyordu. Viskisinde bir yudum aldı ve yakıcı sıvının boğazından aşağıya kaymasına izin verdi. bu arada delici bakışlarını kolombiyalılara çevirmiş olası bir çatışma durumunda kaç kişiyi ilk başta vuracağını hesaplıyordu. Büyük bir çoğunluğunu indirebilecek bir konumda olduğunu düşünerek rahatladı ve bu rahatlığı simasına aksetti. " Evet artık işi bitirme vakti geldi. " Avına yaklaşan panter gibi oturduğu yerden doğrulup ciddi bir pozisyona büründü. " Yunan mahallesinde hiçbir kolombiyalı görmek istemiyoruz Corleone'ler olarak. " Şapşal herifler doğru mu duyduklarını anlamak istercesine aptal aptal kendilerine baktılar. Joseph'te ise öyle bir gülümseme vardı ki sıkıyorsa karşı gelin der gibiydi. Sinirli caporegimeye kısa bir göz attıktan sonra karşısındaki pisliklere geri döndü. " Etik anlayışı dahi olmayan siz nasıl desem... Çakal sürülerinin burada hak iddia etmesini doğru bulmuyoruz. " Liderleri ayağa fırladığında Joseph de güvende olduğu bir yerdeymiş gibi arkasına yaslandı. " Buradan defolup gidin. Birkaç aracınız dahi buradan geçmesin yoksa biz ya da tataligaların size gereken dersi vereceğini umuyorum. " Joe'ye anlamlı bir bakış attı. Rakipleriyle bir konuda ittifak mı kuruyorlardı aman ne ironik! " Corleone bölgelerinden bile geçmeyeceksiniz. Saçmalıklarınızı başka yerlerde yapmanız münasiptir. "

Caporegime Rp Puanı : 90 Mesaj Sayısı : 10

Bu sözler üzerine Barbaro'nun içindeki gerginlik biraz olsun dinmişti. Corleone olmasa o an Santino'ya sarılacaktı. Ama aileler arası fark buna engell oluyordu. Joe Santino'nun ailesinde olmayı çok istemişti ancak olamamıştı. Çünkü babası Vito Corleone'yi vuran tetikçilerin arasında olduğu için aileye girememiştir. Garsona işaret vermesi üzerine garson kafasını sallayarak mutfağa yöneldi ve içerden 3 iriyapılı takım elbise giymiş adam çıkmıştı bunlar Restorant güvenliğiydi ama buranın güvenliği Joe sağladığı için güvenlik ve restorant bir manada ona çalışıyordu. İriyapılı adamlar başları yukarıya kalkmış bir şekilde masa'nın önünde durdular masayla aralarında yarımmetrelik bir boşluk kalmıştı Barbaro alaycı bir İtalyanca ile "Şu latin göçebeleri dışarı çıkartın." der Kolombiyalılar şaşkınlıkla önce birbirlerine sonrada Joe'ye baktılar. Ve istemedende olsalar dışarı çıktılar. Barbaro şu an neşeli bile olsa istemedende olsa patronun vereceği tepkiyi düşünüyordu. Ancak Santino'nun onun için çocukça tavırları olduğunu düşünmemesi için hala ciddiyetini kaybetmiyordu. Ama az da olsa endişesini belli ediyordu. Ne de olsa bir iş görüşmesini berbat etmişti. Patronu büyük ihtimalle onu aileden atacaktı ya da başka bir şehre gitmesi için onu rahat bırakmayacaktı. Bu na rağmen Joe'nin bunlara değdiğini düşünmüştü. Joe korumalarının gitmesi için işaret vermişti. Masada Joe ve Santino yalnız kalmıştı. Joe Santino'ya dönerek rahat bir tavırla "İhtiyar Clemenza nasıl?" diye sordu. Sonra ekleyerek "Merak etme kendi bölgemde sana baskı kuracak değilim. Bende yaşlanmaya başladım ve en son istediğim bir çatışma veya savaş. Eğer bunları yapmadan gidersem bölgemi Amerikanlara Veya Ruslara kalacak. Eğer bir çatışma veya savaş olursa İtalyanlardan birine bırakırım." dedi. Sonrada garsona işaret vermesiyle garsonların gelip Kolombiyalıların bardaklarını götürmesi bir olur.

Caporegime Rp Puanı : 98 Mesaj Sayısı : 81 Yaş : 33

Dışarı çıkartılan adamlara küçümseyerek baktı. Gözleri kısılmışken birazdan onları öldürecekmiş gibi bir izlenim veriyor olmalıydı çevresindekilere. Durup düşündü bir süre. Bu adamların ileride sorun çıkarma ihtimalleri ne kadardı acaba? Çok az! Çıkarsalar bile icaplarına bakardı elbette ki sorun çıkarmalarına fırsat kalmadan da bu işi yapabileceğini hissediyordu. Şehir geneline yaymış olduğu ağla onları cehenneme yollamak zevkli olacaktı herhalde. İnce bir tebessüm belirdi dudaklarında. Çıkarttıkları kuru gürültüyü duymazdan gelerek içkisinden bir yudum kadar aldı ve ağzındaki tadı iyice duyumsadıktan sonra onu ait olduğu yere, midesine, yolladı. Kaliteli içkileri her zaman sevmişti genç adam. Gerçi bunun lüks olarak görülmesini istemezdi o tür şeyleri pek sevmezdi zaten. İçki konusunda sadece biraz hassas davranıyordu o kadar. Joe'nin sözü üzerine gözleri karşısındakine kaydı. İlk başta yanlış anlamış; ama sonradan adamın düzeltmesiyle çatık kaşları gevşemişti. İtalyan dostluğuna önem veren birini görmek güzeldi. Kendisinin melez olmasına rağmen o da buna değer veriyordu ne iyi ki. Anlayışlı bir şekilde önce başını salladı. Sonra kalan içkisini koca bir yudum alarak bitirdi. İçki yüzünün ekşimesine yol açtıktan sonra dudaklarını araladı. " Düşünceleriniz için teşekkür ederim. Şimdi gitmeliyim. İyi günler! " Yine de Tatalligaları pek sevmediğinden buradan uzaklaşması yerinde bir karardı. Nazikçe sandalyesini itip ağır ve güçlü adımlarla çıkışa yöneldi. Bir kaç saniye içinde restoranttan çıkmıştı.

RP Sonu!