Gizli Görüşme

Silahının susturucusunu da yerine taktıktan sonra ayaklarını yavaşça ahşap masanın üzerinden indirdi ve kurbanının tam karşısına geçip bir süre adamın gözlerinin içine baktı. Zavallı yaratık, ölmeyi ne kadar da arzuluyordu. Yaşlı adamın okyanus gibi derin gözlerine bakarken kimbilir neleri görüyordu. Karşısındaki adamın kafasına silahı dayadı ve şu ünlü uvertürlerden birisini mırıldanmaya başladı. Genç adam tam dudaklarını aralamış canını bağışlaması için yalvaracakken tetiğe bastı ve adamın vücudu cansız bir un torbası gibi yere düştü. Nihayet işini bitirmişti. Doğrusu son zamanlarda biraz rahatlamaya ihtiyacı vardı. Ailedeki görevi sebebiyle küçük işlere çıkmıyordu ama o işlere çıkmadığında da öfkesi tavan yapıyordu. Geçen gün karşısındaki çaylağı bir güzel benzetmişti mesela. Silah tutmaktan korkan çocuklarla çalışmasını bekliyorlardı ondan!

Sofia’yla sözleştikleri eve doğru giderken soğuğa aldırış etmeden adımlarını odlukça yavaş tutuyordu. Eğer genç kadını izleyen birileri varsa peş peşe eve girmeleri dikkat çekebilirdi. Yine paranoyaklaşıyorsun… Zaten bu kadınla buluşmayı neden kabul ettiğini bile bilmiyordu. Genelde iş konuşmak için kalabalık mekanları tercih ederdi. Mesela bugün temizlediği adam onu zengin bir iş adamı zannediyordu ve iş görüşmesi bahanesiyle çok kalabalık bir kumarhanede buluşmuşlardı. Nitekim, olaylar adamın beklediği gibi gelişmemişti. Sigara dumanı ve içki kokusuyla kokusu iyice ağırlaşmış arka odalardan birinde kalan ömrüne elveda demişti. Bartolomeo’nun en sevdiği silahlarından birisi kana bulanmıştı. Bu aklına geldiğinde biraz sinirleri bozulmuş olsa da çabucak kendisini toparladı ve apartmanın kapısını açtı. Konuştukları kata geldiğinde kapıyı vurdu. Aynı anda silahını bir kere daha yokladı. Eğer bir pürüz ortaya çıkarsa yok etmekten memnun olacaktı… Genç kadın kapıyı açtığı sırada yüzüne sıcak bir ifade takınmaya çalışsa da başarılı olamadı. Gülümsemeyi unutmuştu, son zamanlarda gerek duymuyordu. "Hoşgeldin Edmondo." Delici bakışlarıyla evi şöyle bir taradı ve içeriye adımını attı. Burnuna çarpan makarna kokusu karnını acıktırmıştı. İki gündür yemek yemediğini hatırladı birden. Fazlaca belli olan İtalyan aksanıyla konuşmaya başlayıp sessizliği bölen o olmuştu. “Evet Sofia. Beni neden çağırdın? Temizlik işin varsa, biliyorsun o işleri bıraktım.” Herkese söylediği klasik yalanlarından bir tanesini Sofia’ya söylemek sorun olmazdı herhalde. En nihayetinde, herkes onun temizlikçi olduğunu bilirse temizlikçi olmasının bir anlamı kalmazdı.

Gözleriyle adeta evi paramparça etmişti. Olası bir saldırı durumunda sağ salim kaçmalarını sağlayacak bir A planı ve karşı atağa geçebilecekleri bir B planı.. Bartolomeo düşünceli bir şekilde evin ortasında durmuş bunları düşünürken genç kadın çoktan mutfağa geçmişti bile. “O yüzden mi bugün Eddie'nin yerinde herifin tekinin beynini dağıttın?” Tam o anda karşısındaki Sofia yani bir bayan olmasaydı onun beynini daha acımasız bir şekilde dağıtabilirdi. Yaptığı işlerden konuşulmasından nefret ederdi. Fakat, genç kadın ona güvendiğini göstermek istercesine arkasını döndüğü için bu sözlere karşılık vermemeyi yeğledi. Derin bir nefes aldı ve Sofia’nın makarnayı ne kadar da özenerek tabaklara koyduğunu fark etti. Bu işlere uygun muydu bu kadın? Belki de evinde oturmalıydı. Yemeğin kokusundan da anlaşılacağı üzere lezzetli yemekler pişiren ve ortalama güzellikte bir İtalyan kadınıydı. “Adamı neden hakladığını sormayacağım. Bu seni veya aileyi ilgilendirir ve ben şu an maalesef ailenin bir üyesi olarak görülmüyorum.” Önüne koyulan tabağa şöyle bir baktı. Leziz görünüyordu, kendi kendisine gülümsedi ve makarnadan bir lokma attı ağzına. Farelerin bile yemek yemekten tiksineceği arka sokak lokantalarında yediği yemeklerden sonra bu… Sadece çok farklıydı, fakat onun gibi bir adam için nerede yediği, zamanını kimle geçirdiği önemli değildi zaten. Fakat, bu kadın nereden öğrenmişti onun işini. İşlerini sessizlik senfonisi gibi yapardı. Bir mekana girdiği ve çıktığı asla anlaşılmazdı onun. Bir an işini eskisi gibi yapmadığını düşündü ve bu düşünce bile onu kahretmeye yetti. İşi hayatı demekti onun. “Senden sadece ailenin düşmanları hakkında bilgi istiyorum Edmondo. Haklamak istediklerimin icabına kendim bakıyorum zaten.” İkinci defa soyadıyla hitap ediyordu genç kadın. Soyadıyla hitap ettiğine göre yaptığı işe saygısı vardı. Bazıları onu sadece cani olarak görürdü. Niyeyse?! “Buraya geldiğine göre yardım edeceğini varsaymalı mıyım?” Yemeğinden bir lokma daha aldı, bu süre zarfında vereceği cevabı düşünüyordu. Karşısındaki kadın gençti ve kabul etmeliydi ki yaşından dolayı deneyimsiz de gözüküyordu. “Bilmem. Öyle mi varsaymalısın? Öyle varsaymak istersen sayarsın, istemezsen olmaz. Buna ne sen ne de ben karar verebilirim.” Bir süre mavi gözlerini kadına dikti ve öylece baktı. Bu sırada belindeki silah onu bir nebze rahatsız etmişti. Silahı aldı ve sert bir hareketle masanın üzerine bırakıp bir oh çekti. “Bak Sofia, ben hiçbir zaman birilerinin yanında olmayı seven bir adam olmadım. Ne tarafım var diyebilirim, ne de tarafsızım. Kısacası, karşımdaki benim tarafımı belli eder. Elbette söylediklerimi tehdit olarak algılamanı istemem. ” Ardından yüzüne eğreti bir gülümseme yerleştirdi. Şuan kim bilir ne kadar çirkin duruyordu. Onun gibi ciddiyeti yaratılışından gelen adamlar gülmemeliydi. Somurtmak için varlardı.