Vişne Çürüğü

Moira O'Hara & Joyce Belleville
Sabah Saatleri 09.12
LollyBelle Striptiz Club

Moira açtığı pencereden dışarıyı izliyordu. Soğuk rüzgar onu etkilemiyordu. Hatta yatağında boylu boyunca yatan adamın ürpererek uyanmasını istiyordu. Sigarayı pencereden aşağı attı ve omzunun üzerinden adama baktı. Orta yaşlı bile sayılmazdı aslında. En fazla yirmi ikilerin de olan bir gençti. Nefesini bıraktı ve yatağa doğru ilerlemeye başladı. Hafifçe eğildi ve tek kolunu uzatarak genç adamın çıplak kolunu sarsmaya başladı. Adam aniden gözlerini açtı ve Moira'ya döndü. Gözleri kan çanağına dönmüştü. Moira dudağını bükerek 'James. Artık gitsen diyorum.'dedi. Adam gözlerini kırpıştırdı ve annesinin yapması gerektiğini söylediği bir şeymiş gibi Moira'ya kafa sallayıp yerde ki eşyalarını topladı. Moira'ya gözlerini devirdi ve komodin de duran paraları alıp korsesinin içine soktu. Ardından gözleri ile adamı izlemeye başladı. Tanrım. Kimlerle uğraşıyorum. Başını salladı ve yeniden pencerenin önüne geçti. 'Moira pencereyi kapat. Dondum.' James'in cılız sesine doğru döndü ve kaşlarını havaya kaldırarak 'Sen hala burada mısın?' dedi.

Sonunda James üstünü giyip odadan sessizce dışarı çıktığında rahat nefes alabildi. Banyoya girdi ve sıcak bir duş aldı. Üstüne temiz kıyafetler geçirdi. Saçlarını omuz üzerinde bir topuz yaptı. Yeni bir sigaraya yakmak için komodinin de duran pakete uzanırken kapı çaldı. Hemen kapıya yöneldi ve kıdemli (!) fahişelerden olan otuzlarına yakın kadına baktı. 'Joyce seni çağrıyor bebeğim. Acele etsen iyi olur.' Ardından kadın kalçalarını oynata oynata kendi odasına yöneldi. Moira'da odasının kapısını kapattı ve merdivenlere yöneldi. Kulüp sabah saatlerinin ıssızlığı ile bomboştu. Sadece çalışmaya yeni başlayan garson ve barmen ortalıkta geziniyordu. Barın sağına yöneldi ve boncuklu perdeyi kenara atarak içeri girdi.

Uzun deri çizmeleri ve mini kırmızı elbisesiyle kulüpteki odasında mali hesaplamalarla uğraşan Joyce masadaki ahizeli telefonun çalmasıyla irkildi. Onu kulüpten bu saatte arayan birinin çok önemli bir şey söylemesi gerekirdi, yoksa zaten hesaplamalardan nefret eden Joyce, işinin bölünmesiyle güne berbat bir başlangıç yapacaktı ve bu da kızlarına kesinlikle yansırdı. Kızlara yansıyan da müşterilere... Bu yüzden keyifsiz bir sesle telefona cevap verdi. Arayan müdavimlerden Patrizio idi. Tanrı biliyor ya, bu adam kendine başka bir kulüp bulsa gelir kaynaklarının önemli bir kısmını kaybederlerdi. Bu yüzden Joyce sesindeki abartılı cilveyle adamı hayırsızlıkla suçladı, kendisine özel bir gösteri hazırlattığını ve en yakın zamanda kulübe beklediğini söyledi. Tipik bir erkek olan cebi zengin Patrizio ise aynı yavşaklıkla en kısa zamanda soluğu LollyBelle'de alacağını söyledi; fakat bir sorun varmış. Adamın uzun uzadıya anlattığı sorunların merkezi ise Joy'un gözdelerinden Moira'ydı. Sabah sabah aldığı bu telefon kadının moralinin bozulmasına sebep oldu, Moira'yı en acelesinden yanına çağırttı.

Koridorda yankılanan topuk seslerinin ardından ofisin kapısı çalındı ve akşamdan kalmış haliyle Moira içeri girdi. Joyce yaktığı sigaranın dumanını havaya üfledi. "Yorgun görünüyorsun Moira. Zor bir gece geçirmiş olmalısın." Joy'un Moira'yla ilişkisi pek iyi denemezdi. Aslında favorilerinden olduğunu her zaman belli ediyordu; fakat aynı zamanda acımasız, toleranssızdı. Bu yüzden sesinde gizlemeye çalışmadığı bir alay vardı; lakin aslında kızın bu halde olmasına üzülüyor, genç yaşta girdiği bu bataklıkta kendine en çok Moira'yı yakın görüyordu. "Biraz dikkatli olmanı söylemem yeterli olur mu yoksa aldığım şikayetleri açmamı mı istersin?" Moira bir gün evden kaçarsa, Joy buna asla şaşırmazdı.

Joyce'un ona bakan donuk gözlerine mavi gözlerine dikti bir süre. Kendini bildi bileli bu bataklıktaydı ama daha öncesinde yetimhanede yaşadığı ve sömürüldüğü iki yıllık bir yetimhane deneyimi vardı. Yedi yaşındayken görmüştü ilk onu. O zamanlar saçları uzun ve daha parlak bir siyahtı. Bembeyaz ten ve kırmızı ruj. Annesinin en yakın arkadaşı olduğunu söylemişti ama onu yetimhaneden alıp bu kahpe kulübe getirdikten sonra annesinin konusunu bir daha açmamıştı. Moira'da annesini yıllar önce bırakmıştı. Bazen Joyce'un onu izleyen bakışlarını fark ediyordu ve kadının aslında ona değil annesine bakmata olduğunu anlıyordu. Düşüncelerinden sıyrıldı ve Joyce'a doğru yaklaştı.

Dudaklarını büzerek sanki annesinden azar yemiş bir çocuk misali 'Demek şikayetler var.' dedi. Ardından yeniden doğruldu ve elini boş ver dercesine salladı. 'O pis leş kokulu heriflerin altında ezilip büzülüyorum bir de benden şikayet mi ediyorlar lanet olasıca....' Kendini tuttu ve birkaç saniye bekledi. Ardından kafasını salladı ve yeniden Joyce'un gözlerine baktı. 'Joyce biliyor musun? Aslında merak ediyorum doğrusu. Neyimden şikayet ediyorlar?' Beyaz dişlerini gösterecek şekilde gülümsedi ve masanın karşısına hafifçe oturdu. Masada duran paketi aldı ve sigaralardan birini çıkarıp yaktı. İçine derince çekti ve yukarıya doğru üfledi. Duman ofisin etrafını sarıyordu. Bilmiş bir yüz ifadesi ile Joyce'a döndü. 'Eğer bu kadar şikayet ediyorlarsa odama uğramayı kesinler tatlım. Belki de buradan gitmeliyim ne dersin? Belki evli bir adamın mülkünde hizmetçiliğe başlarım gecelerimi onunla geçiririm. Ya da evli olmasa da olur aslında. Yeter ki büyük bir evi ve yatağı olsun değil mi? Burada kendimi millete satıyorum ve hala şikayet mi ediyorlar? Onlara bir piç bile doğuramıyorum ne kadar güzel değil mi? Uğraşacakları ve bir fahişeden doğan çocukları olmuyor.' Parmaklarının arasında duran sigarayı bir kez daha içine çekti ve bu kez Joyce'A doğru üfledi.

Joyce'un Moira'da gördüğü kaybedecek hiçbir şeyi olmayanlara özgü hırçın bakışlardı. Onun hiçbir şeyi olmamıştı ki kaybetsin. Babasının kim olduğunu bilmiyordu, annesi yıllar önce acınası şekilde ölümü tatmıştı ve kendisi çocukluğunu sigara kokan nefeslerin sarhoş sözleriyle yaşamıştı. Bu yüzden bakışlarındaki donukluk Joyce'a bu yaşta doğup doğmadan önce de her şeyden haberdar olduğu hissini veriyordu. Bu yüzden kadının gözlerine daha fazla bakmadı. Gözlerini elindeki sigaraya dikti ve Moira'nın küstah sözlerini sükunetle dinledi. Haklı olduğunu düşünüyordu Moira. Hâlâ özgür olduğuna inanmayı diliyordu ve ne zaman isterse yeni bir hayata başlayabileceği güvenini hissediyordu. Bu yüzden sözleri cüretkardı, hatta sigarasının dumanını Joyce'a üflerken içinde zerre şüphe yoktu. Ah şu gençler...

"Kaldığın o lanet olası yetimhaneyi buraya yeğlerdin, biliyorum. Fakat orada büyüseydin sonun buradakinden hiç farklı olmazdı, inan bana. Burada bolluk içinde yaşıyorsun. Hiç eksiğin yok. Yetimhanede ise tecavüze uğrayıp ardından sessiz sessiz bir köşede ağlarken kuru ekmeğe tav olurdun." Bir süre sessiz kaldı. İşin bu kısmından nefret ediyordu. İnsanların hayatlarını pis kokan küçük odalardaki en mahrem anlara kilitlemeyi kendisi seçmemişti. Ona da bu işi isteyip istemediğini soran olmamıştı zaten. Yeni nesil kızlardaki memnuniyetsizlik neydi böyle? Dayanılmaz kadın kaprisleri... "Aklını başına topla Moira. Buranın da sorunsuz işlemesini sağlayan bazı güçler var. Kurtulman o kadar kolay olmaz, hayatım. Sana yazık olur sonuçta. Ve şunu da unutma ki bir köşede sefil cesedi bulunan fahişeye hiç kimse acımaz." Odanın köşesindeki mini bara topuklu ayakkabılarından çıkan güven verici sesi dinleyerek ilerledi, kendine ve Moira'ya birer viski koyup yerine oturdu. Bardağı kadına uzattı. "İnsanlar buraya lanet olası rutinlerinden kurtulup aslında önemsiz olduğunu bildikleri hayatları önemliymiş gibi davranmak için geliyorlar. Anneleri gibi davranmaya bir son vermelisin."

Bardağı kavradı ve bardağı dudaklarına götürdü. Viski boğazını yaktı ama önem vermedi. Sonunda bardağı dudaklarından ayırdığında sadece birkaç damla viski kalmıştı. Yorgun gözlerini Joyce'a çevirdi. Gözleri buluştuğunda sadece birkaç saniye baktı ardından hemen bakışlarını çevirdi. Parmaklarının arasında duran sigarayı bir kez daha içine derince çekti ve bir duman katmanı sağlayacak şekilde dudaklarından bıraktı. 'Anneleri gibi davranmak.' Yüzünde bir gülümseme belirdi. Hafifçe yana kaydı ve masadan kalktı. Boncuklu perdeyi kenara çekti ve kulübün sessizliğini dinledi. Barmen olan çocuk bardakları temizliyordu ve yeni kıza keskin bakışlar atıyordu. Kızsa yuvarlak küçük masaları, kokainle dolu küçük komodinleri temizliyordu ve onunda bakışları barmendeydi. Midesi bulanmış gibi perdeyi yeniden çekti ve Joyce'a döndü. 'Yıllar önce annemin çok (!) bir arkadaşı olduğunu söylemiştin. Biliyor musun? Söylediğin bu söz ile sana güvenmiştim. İnanmıştım. O yüzden elini tutup beni yetimhaneden kurtarmana izin vermiştim. Ama şimdi görüyorum ki cehennemimden kurtuluş yok. Öyle karanlık ve iğrenç bir bataklığa düşmüşüm ki Tanrı bile beni kurtaramaz değil mi?' Bir kez daha sigarayı içti ve masanın yanında duran küçük çöpe doğru fırlattı. 'Sen bu bataklığa nasıl bulaştın?' Soruyu Joyce'un gözlerine dik dik bakarak sormuştu. Sorunun onu nasıl etkileyeceğini merak ediyordu. İsteyerek mi buralara gelmişti yoksa onunda elinden tutan siyah saçlı, kan kırmızısı ruju olan bir kadın tutmuştu?

Moira kurallarını bildiği bu oyunu kurallarına göre oynamaya başlamıştı. Joyce'un tam da istediği gibi... Kısa bir süre içkisini yenileyip sigrasını tazeledikten ve içeride cileveleşen garson ile barmeni izledikten sonra Joy'un karşısındaki yerine oturup vahşi bakışlarını kadına dikti. "Anneni tanımamın hiçbir şey değiştirmeyeceğini bilmediğin yaşlardaydın. Hayatı öğrenmen gerekiyordu. Hadi ama, yaşamı burada öğrendiğini inkar edemezsin." Teorik olarak bu böyleydi. Her gün yatağına girdiği o adamlar onlarca hayatın farklı kareleriydi. Onlarla birlikte olan Moira da öyle ya da böyle bu farklı hayatlara dahil oluyordu. Tabii Tanrı biliyor ya hiç kimse bu rezil hayatlara konuk sanatçı olmayı istemez. 'Sen bu bataklığa nasıl bulaştın?' Moira'dan aniden gelen bu soru, henüz küçücük bir kızken yanına aldığı Moira'dan senelerdir beklediği tepkiydi aslında. İşte o gün nihayet gelmişti. Hesaplaşma başlıyordu. "Benimki biraz farklıydı genç bayan. Henüz on üç yaşımdaydım. Nereden bulduysam, benden sekiz yaş büyük birine aşık oldum. Öyle sanmıştım yani. Eh, o zamanlar tecrübesizdim, ne istese yapacak düzeydeydim. Sağolsun o da bunu kullanmakta gecikmedi. Evden kaçtım. Almanya'nın ücra bir kentinde yaşardım, denyonun tekinin peşine takılıp buralara geldim. Ailem de reddetti tabi beni. Şimdi ne o kaldı ne aşk. Tek yadigar zanaatım." Ardından sözlerindeki ironiye büyük bir kahkaha attı. Zanaatmış. Konuyu değiştirmek için başka şeylerden bahis açtı. "Bu gece özel bir konuğun var. Benetto! Yirmi beş yaşın tecrübesizliğiyle sana aşık olmuş. Bir fahişe gerçekten sevebiliyor sanıyor, ne yazık. Safın teki, nereye çeksen oraya gelir. Bu fırsatı iyi kullan, adamı kendine bağla. Kendini nezih çevrelerin kadını yaparsan, iyi olur. Yoksa benim sana getirdiğim kıllı kılçıklı heriflerin altında ezilmeye devam edersin." Biten sigarasının ardından pek beklemeden bir diğerini yaktı. Şu mereti bıraksa iyi olurdu, fazla iğrenç kokuyordu.

Dudaklarını büzdü ve gözlerini devirdi. O saf ve istediği yere çekebileceği bir erkek istemiyordu. Evet, yönetimi kolay olurdu ama etrafındakilere göre de güçsüz biri olabilirdi. Moira'nın aklına zaten birkaç ay önce bu plan düşmüştü ve odasına bırakılan mektup ile de kamçılamıştı. Kulüpte ki kimseye mektuptan bahsetmemişti bahsetme gereği de duymuyordu zaten. O günden sonra başka bir mektupta eline geçmemişti. Belki de biri onunla oyun oynamıştı ama Moira'nın içinde küçükte olsa bir umut vardı annesi ile ilgili. Annesi arka sokakta öldürülmüş bir fahişe değildi. Evet öldürülmüştü belki ama annesi asla bir fahişe değildi. Bunun doğru olmasını umuyordu ve zaten doğruydu. İçinde ki ses her zaman bu işte daha önemli ve güçlü bir şeylerin yattığıydı ama tahmin bile yürütemiyordu bu konu hakkında. Bir gün aklına düşmüş ve eski gazete parçalarını toplamıştı. Doğum gününde basılmış ve annesinin cinayet haberinin manşette olduğu haberleri.

Annesine benziyordu bariz. Hatta ikiz gibiydiler. Kızıl saçlar, mavi gözler, porseleni andıran beyaz ten. Resmi ilk baktığında bir duygu kırıntısı dahi hissetmemişti. Yerde yüz üstü boylu boyunca yatan, kızıl saçları akan kanla birleşmiş ve sağ gözünde merminin giriş noktası belirgin bir şekilde parlarken çekilmiş bir resim. Katil her kimse onu gözünden vurmuştu. Davanın düşmesi de garip bir olaydı. Soruşturma ile ilgili ilk duruşma da dava kapatılmıştı ve bir daha konuşulmamıştı. Kanıt yetersizliği. Düşüncelerinden sıyrıldı. Birkaç kez gözlerini kırpıştırdı ve gözlerinin dolmasını engelledi. 'Benetto. Saf ve peşimde koşan bir herif için ona bağlanmış numarası yapamam. Ama bu nezih çevrelerden biri ile olmayacağım anlamına gelmiyor. Daha güçlü birini istiyorum. Herkese lafını geçiren ve onları yöneten. Öyle birini ele geçirdiğim taktirde başarılı olurum. Saf bir insan etrafındakilere kolay laf geçiremez. Her neyse. Bu karmaşık bir konu Joyce. Planlanması gerekiyor.' Sözünü tamamladığında Joyce'a doğru göz kırptı.

Moira gençti, hayalleri, planları, amaçları vardı. Ona öyle imreniyordu ki Joyce... Şu işe yaramaz paçavra zamanlar yerine bir amacın peşinden koşabilmeyi, belki bir çocuk sahibi olabilmeyi, aşık olmayı, sigara kokmamayı, sarhoş olablmeyi çok istiyordu. Oysa planları olamayacak kadar belirsiz bir geleceği, çocuk sahibi olamayacak kadar yıpranmış bir bedene, aşık olamayacak kadar kör duygulara ve sarhoş olamayacak kadar alkol bağışıklığına sahipti. Ve hayatta bu muhteşem kombolar oldukça, siz yoksunuzdur.

Küçücük bir çocukken izlediği her filmin mutlu sonlarından etkilenir, babasının sigara kokan gömleğine gözyaşlarına bırakırken, aşk filmlerinin etkisinde kalıp "Aşkımın peşinden koşmalıyım." fikriyle evden kaçarken, doğruyu yaptığından öyle emindi ki.. Tabii bunların sonunda elinde patlayan fırsatlar ve plan yapmaya fırsat kalmadan tükenen umutlar vardı. Babasıyla dondurma yemesi ve uçurtma uçurması gereken yaşlarda babası yaşında heriflerin koynunda uyanması tabii pek iç açıcı bir durum değildi ve kolay harcamıştı benliğini. Oysa Moira henüz sona yaklaşmamıştı. Genç bir fidanın sertleşmeye başladığı o güz dönemi gibi fırtınalı rüyalar ve sert çıkışlarla doluydu. Gençti. "Bilemiyorum Moira. Sana söyleyebileceğim tek şey sadece bir uyarıdır. Sen ne yapman gerektiğini bilirsin nitekim." Konuşmanın ardından akşam için Benetto'ya nasıl hazırlanmasını anlatmaya başladı. Benetto hırçın sever, fantezi ister, müzik hoşuna gider...

RP SONU

Spoiler: